„Bezkresne morze” to zbiór czternastu opowiadań o tematyce morskiej, które Alistair MacLean napisał w latach 1954 – 1966; najwyraźniej wydawca widząc, że autor nie pisze już dobrych książek, postanowił odgrzebać nowele z najlepszego okresu jego twórczości. Mamy tu rozmaite historie, których głównym tematem jest służba na morzu; przede wszystkim widzimy tu marynarski etos nakazujący marynarzom wierność okrętowi do samego końca, nierzadko do pójścia na dno razem z nim. Te zasady widoczne są w opowiadaniach opartych na faktach: czy to o zatopieniu niemieckiego pancernika „Bismarck”, poprzedzonym zatopieniem brytyjskiego krążownika „Hood”, czy to o ostrzelaniu „Arandory Star”, niemieckiego statku z internowanymi Włochami, czy o fatalistycznej postawie dowódcy brytyjskiego krążownika pomocniczego „Rawalpindi”, stającego do wręcz samobójczej walki z dwoma niemieckimi pancernikami. MacLean generalnie opisuje przypadki, w których wina leży po niemieckiej stronie – z jednym wyjątkiem: według niego winę za zatopienie przez Niemców francuskiego liniowca „Meknes” ponoszą władze brytyjskie, które nie poinformowały rządu Francji o zamiarze dokonania repatriacji francuskich marynarzy, przez co nie dano statkowi gwarancji bezpieczeństwa. Jest to więc dość przyzwoita książka, którą czyta się dobrze i która jest swoistym dopełnieniem jego twórczości – a zaczyna ją prawdziwy literacki debiut MacLeana, opowiadanie, które napisał w 1954 roku na konkurs i za które zdobył pierwszą nagrodę w wysokości stu funtów; dopiero w następnym roku, zachęcony sukcesem, napisał „HMS Ulisses”. Można więc ten zbiorek przeczytać bez poczucia zmarnowanego czasu, choć przeznaczony jest raczej głównie dla chyba coraz bardziej kurczącego się grona czytelników tego autora.