Powiedziałem, że kocham ją już od dawna, nawet nie wiem, kiedy nastała ta miłość. Może gdy siedziała tak swobodnie, naga na hotelowym łóżku, podpierając się na wyprostowanej dłoni, i patrzyła w noc, albo kiedy obserwowałem, jak nadchodzi, drobiąc kroki, od kolejki miejskiej, z nisko pochyloną głową, bo wiał na nią śnieg. Kochałem tak, że świat był jej pełen, każda myśl, słowo i uczynek ciągnęły za sobą cień Heleny, budziłem się z nią i zasypiałem, nawet jak była gdzie indziej, i rozmawiałem z nią w głowie na niszczycielu, w biurze w Waszyngtonie, podczas jazdy autem, wszędzie i zawsze, takiej miłości nie nazwiesz i nie wypowiesz, i może dlatego niepojęty Bóg jest właśnie miłością, co chętnie powtarzał nasz pop w Kowalowie. Taka była też nasza miłość. Ja upadałem, podnosiła mnie moja Helenka.*

---
* Łukasz Orbitowski, "Chodź ze mną", wyd. Świat Książki, 2022, s. 453-454.