- Nie lubię cię, Park - powtórzyła. - Ja... - przerwała. - Nie, nie mogę.
- Dlaczego nie?
- Wstydzę się.
- Na razie tylko ja mam powody do wstydu.
- Boję się, że powiem za dużo - przyznała się.
- Nie jesteś w stanie.
- Boję się, że powiem ci prawdę.
- Eleonoro...
- Park.
- Nie lubisz mnie... zachęcał ją, przyciskając telefon do dolnych żeber.
- Nie lubię cię, Park - zaczęła i przez chwilę brzmiała, jakby właśnie to chciała powiedzieć. - Ja... - Jej głos prawie zanikł. - Myślę, że dzięki tobie żyję.
(...)
Gdy jesteśmy osobno, cały czas myślę tylko o tobie, a gdy jesteśmy razem, panikuję. Bo każda sekunda wydaje mi się tak strasznie cenna. I też dlatego, że tracę kontrolę. Nic na to nie poradzę. Nie jestem już swoja własna, jestem twoja. Więc co się stanie, jeśli postanowisz, że mnie nie chcesz? Jak w ogóle mógłbyś mnie chcieć tak mocno, jak ja chcę ciebie?*

---
* Rainbow Rowell, "Eleonora i Park", przeł. Magdalena Zielińska, Wydawnictwo Otwarte, 2015, s. 129-130.