"Czy wierzy mi pani, że miałem jak najlepsze zamiary?"

pyta w Dzika kaczka (Ibsen Henryk (Ibsen Henrik)) Gregers po tym, jak wiedziony idealistycznymi rojeniami niszczy życie rodziny swego dawnego przyjaciela Hjalmara, wymuszając

"Taki ogromny porachunek, dzięki któremu będzie można zbudować nowe życie, oparte na prawdzie, bez tajemnic…"

Gregers to doskonały typ idealisty, który nie rozumie, że najlepsze intencje mogą prowadzić do najgorszych następstw. Nadludzkie oczekiwania wobec drugich, wymóg rewolucyjnego zapału, bezkompromisowości i perfekcjonizmu ukazał Ibsen bardzo udatnie. Iluż to lokalnych zbawców ludzkości wygłosiłoby takie słowa:

"(…)musicie pozostać razem, jeżeli chcesz się wznieść na wyżyny przebaczenia i ofiarności."

Gregers broni każdej krytykowanej w dyskusji strony, to obrońca uciśnionych, bez pytania i łuta obiektywizmu:

"– (…) stary porucznik był przez całe swoje życie kwadratowym osłem.
– Był przez całe swoje życie człowiekiem o usposobieniu dziecka. Ale pan tego nie rozumie."

Wielu takich można spotkać na swojej drodze. I nadzwyczaj często sieją zniszczenie, niesnaski, gniew – właśnie pomimo (a może właśnie z powodu) swoich górnolotnych, nominalnie szlachetnych, pobudek. Bo nie potrafią zrozumieć tej prawdy:

"(…)«ideały». Przecież na określenie tego mamy piękne rodzime słowo: kłamstwa."