Wiosnę traktuję zbiorczo, bo był to okres nie tylko ubogi w czytanie, ale też nie trafiłam na książkę pozostawiającą jakiś mentalny ślad - w większości przeciętne czwórki:

18. Obcy przyjaciel (Hein Christoph)
Bohaterka jest samotną lekarką mieszkającą w budynku dla samotnych ludzi, w którym wszystkie mieszkania są takie same.
Pierwszoosobowa narracja składająca się z suchych, krótkich zdań, powoduje, że kobieta wydaje się osobą chłodną, unikającą emocjonalnego angażowania się w kontakty międzyludzkie, a te, które ma, są powierzchowne. Nie wykazuje empatii w stosunku do kogokolwiek, wliczając w to nie tylko kolegów czy sąsiadów, ale też rodziców i pacjentów. Wszystko racjonalizuje nie pozwalając emocjom na zawładnięcie nią. Często też fałszywie lub przesadnie odczytuje cudze gesty. Zachowuje się jak automat zaprogramowany na sprawne poruszanie się w nieprzewidywalnym ludzkim gąszczu. Dlaczego tak się dzieje? Czy wydarzyło się coś szczególnego? Warto sprawdzić i choć ostatnie zdanie brzmi "Wiedzie mi się dobrze", to wątpliwości pozostają.

19. Moja droga Aleksandro (Siesicka Krystyna)
Konflikt pokoleń z wojną w tle. Obawiałam się, że trafiłam na ramotką, ale książka okazała się bardzo współczesna mimo realiów z połowy XX wieku.

20. Utalentowana (Lalwani Nikita)
Gifted czyli nie zginaj aż tak bardzo, bo złamiesz.
Kilkuletnia Rumi postrzega świat jako zbiór zagadek i prawidłowości matematycznych. Jest obdarzona niezwykłymi zdolnościami natychmiast zauważonymi w szkole. Jednak to, co nauczycielka nazywa darem, zdaniem ojca dziewczynki jest jedynie efektem pracy i dyscypliny.
Sam jest matematykiem i wykładowcą akademickim, a jego ambicją jest, by córka została najmłodszą studentką w Oxfordzie. Dzień dziecka, a później nastolatki jest więc wykorzystany do ostatniej minuty, wydzielone są chwile na każdy aspekt życia, by żadnej z nich nie zmarnować.
Dziewczyna ulega by sprostać stawianym jej wymaganiom, robiąc jednocześnie coś, co sprawia jej przyjemność i daje satysfakcję. Z drugiej strony, coraz częściej zauważa, że jest inna. Coraz bardziej odstaje od rówieśników, a przecież ma te same potrzeby i zainteresowania, których jednak nie może zaspokajać, by nie zawieść rodziców. Rodziców - imigrantów, rodziców - tradycyjnych Hindusów, rodziców z ambicjami przelewanymi na dziecko.

21. Człowiek z wyspy Lewis (May Peter)
22. Jezioro tajemnic (May Peter)
Drugi i trzeci tom trylogii zapoczątkowanej przez Czarny dom (May Peter), kiedy to Fin Macleod, oficer policji po powrocie na rodzinne skaliste Hebrydy prowadzi kolejne śledztwa nadużywając przy tym cierpliwości miejscowego policjanta. Wiatr, deszcz, skały, stare tajemnice i mała społeczność, to wszystko tworzy dość posępny nastrój i buduje napięcie.
Pierwszy tom oceniłam bardzo wysoko, więc byłam ciekawa pozostałych i nie wiem, czy czas był nieodpowiedni, czy pogoda zbyt słoneczna, ale żaden z już mnie nie zachwycił. Zawiodłam się zwłaszcza na drugim, w którym bardzo interesująca historia została utopiona w sosie opisów przyrody prawie jak z Orzeszkowej oraz pojawiają się kwiatki jak ten: "...miała krótko obcięte srebrne włosy i była ubrana w granatową spódnicę." (250) - ale to już wina tłumacza, wystarczyło napisać "miała na sobie". Zaraz dalej następuje opis miłosnego aktu, podczas którego "Fin czuł w każdym ruchu, w każdym pchnięciu pulsowanie krwi wyspiarskiego dziedzictwa. Nieskończone, omiatane wichrem wrzosowiska, furię oceanu rozbijającego się o wybrzeże. Gaelickie głosy przodków, wznoszące się w plemiennym monotonnym śpiewie." (255) - tutaj to i Rodziewiczówna mlasnęłaby z aprobatą.
Z perspektywy czasu wszystkie trzy tomy wydają mi się interesujące i warto je czytać za jednym zamachem, albo przynajmniej nie robić długich przerw pomiędzy nimi.

23. Kobieta w Watykanie: Jak żyje się w najmniejszym państwie świata (Wolińska-Riedi Magdalena)
O ile oczywistym jest, że Watykan to siedziba papieży i centrum zarządzania kościołem katolickim, to fakt zamieszkiwania tam grupy ludzi świeckich nie jest powszechnie znany. Takich mieszkańców jest niewielu, a większość z nich to szwajcarscy gwardziści i ich rodziny. Kobiet jest garstka, a w ciągu kilkunastu lat, gdy Watykan był domem autorki, ich liczba oscylowała wokół 20.

Treść, to głównie zachwyty nad życiem jak w raju i admiracja fizycznej bliskości kolejnych papieży. Bywa odrobinę infantylnie, ale ilość nieznanych mi wcześniej informacji pozwala przymknąć na to oko.