Gdy długo patrzę w stały punkt na ścianie, zdarza mi się niekiedy, że nie wiem już, ani kim jestem, ani gdzie się znajduję. Odczuwam wtedy brak mojej tożsamości z oddalenia, jakbym stał się, przez chwilę, całkowicie obcą osobą. Ta abstrakcyjna istota i moja realna postać rywalizują o moje przekonanie.

Po chwili moja tożsamość odnajduje się, jak w tych trójwymiarowych widokówkach, gdzie czasem przez pomyłkę dwa obrazy oddzielają się i dopiero gdy operator ustawi je odpowiednio, nakładając jeden na drugi, tworzą nagle iluzję wypukłości. (...)

Wrażenie oddalenia i osamotnienia, w chwilach gdy moja codzienna postać rozpłynęła się w niekonsystencji, różni się od wszelkich innych wrażeń. Gdy trwa dłużej, staje się strachem, obawą, że już nigdy nie będę mógł się odnaleźć. W oddali promieniuje ze mnie niepewny kształt otoczony wielką światłością, tak jak jawią się niektóre przedmioty we mgle.

Uporczywe pytanie "kim właściwie jestem?" żyje wtedy we mnie jak całkiem nowe ciało, które urosło w moim wnętrzu z obcą mi skórą i organami. Odpowiedzi na nie domaga się jasność głębsza i istotniejsza niż jasność mojego umysłu. Wszystko, co może burzyć się w moim ciele, burzy się, miota i buntuje mocniej i żywiej niż w codziennym życiu. Wszystko domaga się błagalnie rozwiązania.
(...)
Moje miotanie się w niepewności nie ma żadnej nazwy; jest zwykłym żalem, że nic nie znalazłem w jej głębi. (...) W kilka chwil niepokoju przemierzyłem wszystkie pewności i niepewności własnej egzystencji, by powrócić ostatecznie i boleśnie do mojego osamotnienia. *

---
* Max Blecher, "Zdarzenia w bliskiej nierzeczywistości ", przeł. Joanna Kornaś-Warwas, Fundacja Pogranicze, 2013, s. 7-8.