Porobiliśmy się na pizdę. Był to kawał wyjebistych brownie. Smakowały jak czyste zioło: ledwie było czuć cokolwiek innego, tylko zielone i nutkę czekolady. Wypierdoliły nas na orbitę. Gdybyśmy tamtego popołudnia musieli sobie radzić z kimkolwiek poza Borgesem i Burnesem, mielibyśmy przekurwione. Ktokolwiek inny wysłałby nas pewnie do jebanego więzienia Leavenworth albo zastrzelił na miejscu, bez sądu, dla przykładu. To było coś naprawdę poważnego. Tak bardzo odlecieliśmy.
Burnes i Borges wrócili, gdy zabierałem się do oksykodonu.
- Chcesz jedną? - spytałem Lessinga.
- Nie, dzięki - powiedział.
- No ej, skurwielu, nie gardź moją uprzejmością. Zawsze takiś ostrożny. Co moje, to i twoje.
- Byłem uzależniony od heroiny.
- To nie heroina.
- Okradałem sklepy.
- Jak chcesz.
Burnes i Borges powiedzieli, że skoro daję, to wezmą kilka tabletek.
- Jebać to. Częstujcie się babeczkami.

---
* Nico Walker, "Świeży", Wydawnictwo Poznańskie, 2020, s. 154.