Elżbieta Gwizdak, studentka czwartego roku medycyny, spędza wakacje w Kęcinie, nadmorskiej wsi pozbawionej wszelkich wygód; w Uboczy, bardziej cywilizowanej osadzie położonej kilka kilometrów dalej, zatrzymała się jej kuzynka, Joanna. Pewnego dnia Elżbietę odwiedza student Stanisław Goliński, znajomy Joanny i mówi, że dziewczyna wczoraj utonęła; Elżbiecie wydaje się to podejrzane, gdyż morze było spokojne, a jej kuzynka była doskonałą pływaczką. Goliński twierdzi, że przed kilkoma dniami podsłuchał, jak ktoś rozmawiał z Joanną i domagał się od niej jakichś informacji; gdy chciał z nią o tym porozmawiać, ona powiedziała mu: „Nic nie słyszałeś, nic nie widziałeś, nic nie wiesz. Tu chodzi o moje życie, pamiętaj” [1]. Zaintrygowana Elżbieta w kaplicy zauważa fioletową, dużą pręgę nad czołem leżącej w trumnie kuzynki; wkrótce porządkując jej rzeczy znajduje skrawek listu napisanego przez Joannę, a na nim słowa: „Pomimo waszych gróźb nie ustąpię” [2]. Elżbieta postanawia wyjaśnić tę sprawę, a pomaga jej Goliński; dla uwierzytelnienia przedłużonego pobytu nad morzem dziewczyna udaje, że ma ischias, a Goliński udaje jej chłopaka.

To jest dość umiejętnie napisana historia do poczytania na plaży – zresztą duża jej część rozgrywa się nad morzem w trudnej do umiejscowienia miejscowości. Intryga jest lekko zwariowana, ale książkę czyta się dobrze – jest zagadka, jest amatorskie śledztwo, jest rozsądnie poprowadzona akcja; jest też zakamuflowana, ale nienachalna opcja niemiecka. Fabuła jest dość wiarygodna, może niektóre rozwiązania są lekko naciągane, ale w ogólnym rozrachunku wszystko wygląda w miarę zgrabnie; owszem, nie jest to jakaś literacka perła, raczej pospolite czytadło – jednak muszę przyznać, że dwa tygodnie po przeczytaniu nawet dość sporo z tej intrygi pamiętałem. Trudno coś więcej napisać, po prostu jest to lekki kryminałek, który fajnie się czyta i krzywdy nie robi.

Mam tylko jedną zagadkę, której nie mogę rozgryźć: według Wikipedii Emilia Cassa to Zofia Woźnicka, a według Biblioteki Narodowej i BiblioNETki pod tym pseudonimem ukrywała się jej siostra, Ludwika. Gdzie jest prawda?

[1] Emilia Cassa, „Piana na fali”, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960, str. 12;
[2] Tamże, str. 27.