Wiersze Bianki Kunickiej, wtopione w naturę, mają w sobie egzystencjalną głębię, gdzie zmysłowy Eros niemal zawsze spleciony jest z bezkompromisowym Tanatosem. Przez pryzmat kobiecości podgląda i ilustruje życie z jego wieloaspektowością i paradoksami. Pisze o uczuciach, o ludzkiej egzystencji, jej kontrowersjach i ułomnościach, poszukiwaniu wolności poprzez akceptację własnej śmiertelności. Język poetycki bazuje na naturalnej polszczyźnie, ale też na wieloznaczności, frazeologii, parafrazach i grze słów. Nawiązuje do klasycznych toposów, a metaforyka kosmiczna obok motywów kulturowych uwypukla wielowymiarowość ludzkiego życia rozdartego pomiędzy przeznaczeniem a przemijaniem, pomiędzy jawą a snem.


[Wydawnictwo Anagram, 2024]