Stanisław Mikke razem z polską ekipą wyrusza do Rosji, by obserwować, a następnie ucestniczyć w ekshumacji polskich żołnierzy rozstrzelanych podczas drugiej wojny światowej przez Rosjan. Podczas prac ekhumacyjnych przeżywa wiele emocji. Przez książkę przenika gorycz, jaką odczuwał autor obserwując zachowanie Rosjan i, co szczególnie boli, również niektórych Polaków, w ogóle nie zainteresowanych tą zbrodnią, ale uciechami. Autor opisuje uczucia, jakie mu towarzyszyły podczas prac, starając się przybliżyć czytelnikowi dramat pojedyńczego straconego żołnierza, jak i całych jednostek.
Czytając książkę, można wyczuć zaangażowanie emocjonalne autora, który mimo wszystko stara się być obiektywny, nikogo nie obwinia. Książka ta pozwala inaczej spojrzeć na Rosję lat 90-tych.