Piza, rok pański 1247. Miastem wstrząsa tajemnicza zbrodnia: obok pałacu arcybiskupiego znaleziono zwłoki młodej niewiasty. Arcybiskup Witalis podejrzewa, że za zabójstwem kryją się zbrodnicze wątki heretyckiej sekty katarów, którzy - jak się przebąkuje - zagnieździli się jakoby w jakimś tajemniczym zakątku miasta. Przyzywa zatem dominikanina Konrada z Tours, znanego inkwizytora, i powierza mu zadanie przeprowadzenia śledztwa w tej sprawie o delikatnych polityczno-religijnych kulisach. U boku inkwizytora-detektywa staje przyjaciel, również dominikanin, Gaddo Casalberti. I tak powstaje spółka śledcza, stanowiąca jakby aluzję do słynnych par: Sherlock Holmes - Watson (Conan Doyle) oraz Willhelm z Baskerville - Adso (Umberto Eco, Imię róży). Dochodzenie, ożywione nieustannymi niespodziankami, ma za tło Pizę, czasem pogodną, lecz częściej woniejącą siarką lub straszącą widmami. Wynosi ona na scenę, wśród innych postaci, muzłumanina Harudne i maga Michała Scota. Po wielu perypetiach Konrad dojdzie wreszcie do najbardziej zdumiewającego i nieoczekiwanego rozwiązania.

Rino Cammillieri, splatając dwie linie tematyczne: śledztwa w sprawie kryminalnej i kryzysu duchowego bohatera (dręczonego obecnością w swej duszy zła, do walki z którym wzywa go Bóg), umieścił w zrekonstruowanym z historyczną dokładnością Średniowieczu wydarzenie niezwykle współczesne w swej psychologicznej prawdzie. To sprawia, że "Inkwizytor" nie jest zwykłą powieścią należącą do "kryminałów religijnych". Jest to raczej książka, która - obok cech niosących relaks - zawiera też bodźce do refleksji nad konfliktem miłości i nienawiści, litości i przemocy, wiary i niewiary w życiu każdego człowieka.

[Oficyna Wydawnicza 4K, Bytom 1999]