Użytkownik: Lykos 20.12.2005 14:07 napisał(a):
Odpowiedź na: Po ukazaniu się "Bez dogm... | ozzymo Jest to moim zdaniem książka bardzo nierówna. Ma fascynujący początek, parę niebanalnych myśli, bardzo rozwlekły i mało potrzebny środek i niezłe zakończenie. Gdyby wyrzucić cały drugi tom i połowę trzeciego, byłaby prawie arcydziełem.

Wątpię, żeby Leon Płoszowski był portretem każdego z nas. Chyba jednak jest to modelowy polski inteligent, z tych, co to zbawiliby świat, ale im się nie chce, dużo wiedzą, ale nie bardzo im się chce tę wiedzę wykorzystać, zresztą z lekka by się brzydzili wykorzystywać wiedzę do celów trywialnych. Przez swoje lenistwo i zaniechanie traci swoją miłość, a gdy się ocknie, jest już za późno. Ma przy tym z jednej strony bardzo przenikliwą samoświadomość, a z drugiej - kompletny brak woli. I nie potrafi się zmienić, a może też nie bardzo chce.

Kapitalne jest określenie "geniusz bez teki", analogia do ministra bez teki - niby minister, ale bez konkretnego przydziału.

Wszystko to napisane potoczystym i bogatym językiem panasienkiewiczowym. Choćby dlatego warto przeczytać. Ale "Trylogia" to nie jest.

I wstyd się przyznać: Płoszowski nie jest może portretem każdego z nas, ale sam znajduję w jego charakterze mnóstwo swoich cech. Może dlatego tak mi zapadł w pamięć. Tym bardziej, że wiele z tych cech to cechy jeżeli nie z gruntu negatywne, to bardzo kłopotliwe dla ich nosiciela.

Użytkownik: M.N.Z. 11.04.2014 17:58 napisał(a):
Odpowiedź na: Po ukazaniu się "Bez dogm... | ozzymo To powieść przegadana - gdyby była o połowę krótsza, to niczego by nie straciła, a czytałoby się ją znacznie lepiej. Jednak trzeba przyznać, że jest to wzruszająca historia.