"Srebrne krzesło" jest kolejnym, czwartym z kolei tomem "Opowieści z Narnii". Tym razem młodymi bohaterami powieści są Eustachy oraz Julia, uczniowie nowoczesnej (jak na tamte czasy, oczywiście), koedukacyjnej szkoły. Pewnego dnia dzieci, prześladowane przez szkolny gang, przechodzą przez zapomniane przez wszystkich i dotąd zawsze zamknięte ogrodowe drzwi. Za nimi odnajdują krainę, którą Eustachy już poznał i która całkowicie odmieniła jego życie - Narnię.

Cudowna kraina jest dla nich jednak nie tylko miejscem ucieczki i zabawy. Jest ona przede wszystkim miejscem, gdzie dzieci - zarówno bohaterowie, jak i czytelnicy - uczą się, jak żyć w zgodzie z własnym sumieniem. Eustachy i Julia stoją przed trudnym zadaniem danym im przez samego Aslana, króla Narnii. Mają odnaleźć syna króla Kaspiana, dawnego przyjaciela Eustachego a w końcu ocalić całą Narnię, gdyż gdzieś pod ziemią czai się skrzętnie ukrywane zło... Nie są jednak same - otrzymują wskazówki od Aslana oraz oryginalnego przewodnika-pesymistę po pięknym, lecz również niebezpiecznym bajkowym świecie.

"Srebrne krzesło", tak jak cała seria C.S. Lewisa, jest pełne magii. Czytelnik, niezależnie od wieku, z zapartym tchem śledzi przygody bohaterów. Tak też było ze mną. Pamiętam, że moim największym marzeniem było - i chyba jest do tej pory - znalezienie furtki do tamtego świata.

Książka ma głębokie przesłanie. Zaszczepia w młodych umysłach potrzebę czynienia dobra, podążania za głosem serca oraz odważnego kroczenia naprzód. Nie wyobrażam sobie, żeby moje dzieci nie znalazły "Opowieści z Narnii" w mojej domowej biblioteczce. Szczerze polecam ją każdemu, kto ma w sobie choćby cząstkę dziecka... lub tym wszystkim, którzy chcą ją odnaleźć...