Czwarta w dorobku autorki książka. Rządzi nią ironia, która, jak sama Manuela Gretkowska mówi, pozwala oddzielić rozsądek od paranoi, zmniejszyć odległość między podmiotem a przedmiotem. Zmyślenie przeplata się tutaj z prawdą, pojawiają się postacie Marata, Charlotty Corday, Jana Potockiego. Narrację przerywają eseje o kulturze, historii, sztuce i filozofii.

Autorka nie jest ani tak obrazoburcza, ani tak poważna, jak by chcieli polscy krytycy. Ośmiesza pseudonaukowe pozy, sprowadza utarte prawdy do granic absurdu, aby pokazać złudzenia, w jakich żyjemy.

[Wydawnictwo W.A.B., 1999]