Najnowsza powieść tego autora, z akcją biorącą początek w 1919 r. we Wrocławiu i fabułą znowu kręcącą się wokół osoby radcy kryminalnego Mocka. Dzieje opisywane w kolejnych utworach nie są ułożone chronologicznie.

Mock, jak sam o sobie mówi, pozbawia ludzi złudzeń. Lubi zostawiać spore pieniądze w barach, nie gardzi także dziewczynami lekkich obyczajów.

Gimnazjaliści znajdują przy jazie na Odrze zwłoki czterech rozebranych do rosołu, jedynie w skórzanych suspensoriach, marynarzy. Zamordowanych bestialsko i wymyślnie, jak to u Krajewskiego. Sprawa „czterech marynarzy” wspominana była w poprzedniej książce autora („Koniec świata w Breslau”) i już wtedy budziła u czytelnika zainteresowanie i stawiała znaki zapytania: O co w niej chodzi? Kogo dotyczy? Jaka to sprawa? Tutaj znajdzie ona swoje rozwiązanie, ale wpierw poprowadzi przez szereg innych tajemniczych morderstw. Przy każdym znajduje się pisemny przekaz dla Mocka, de facto gmatwający i zaciemniający dochodzenie. Ktoś ma zadawnione pretensje do Mocka. Owe pretensje przejawiają się właśnie serią brutalnych morderstw, każde kolejne bardziej wymyślne i okrutne.

Mock zdąży zakochać się w podejrzanej konduity młodej kobiecie, Erice Kiesewalter, a autor książki wiele przypadków powiąże z tą historią. Ubocznym (a może w zamyśle autora głównym) celem książki jest oprowadzenie czytelnika po zaułkach, po znanych dzisiaj oraz już nieistniejących miejscach przedwojennego Wrocławia, co stanowi szczególny smaczek dla autochtona bądź byłego mieszkańca.