Dzienniki, na których Paolo Barbaro buduje swoją dramatyczną powieść, dotyczą czasów nam współczesnych. Pisane są równolegle przez dwoje ludzi, których los sprowadził do klasztoru zupełnie różnymi drogami. Ona - przeorysza - pochodzi z ubogiej wiejskiej rodziny, on - inżynier budowlany - prowadzi wielkie międzynarodowe inwestycje; jedną z nich jest śmiały projekt przebudowy i wzmocnienia starego klasztoru.

W pisanych niezależnie dziennikach czytelnik obserwuje próby wzajemnego zbliżenia się dwojga ludzi - czasem rozumieją się doskonale, czasem dzieli ich wszystko: wybór miejsca na ziemi, wizja przyszłości, poczucie odpowiedzialności. Mają wspólne pomysły, a nawet idee. Ich dzienniki stają się intymną spowiedzią, a potem wyznaniem bezradnej ofiarności...

[Muza, 1997]