Wydana w 1955 r., choć ukończona osiem lat wcześniej, "Szarańcza" jest pierwszą powieścią wybitnego pisarza kolumbijskiego, Gabriela Garcíi Márqueza. Uważny czytelnik utworów tego pisarza dostrzeże pewną linię, najistotniejszą w jego twórczości, która zaczyna się od "Szarańczy", biegnie przez opowiadania ze zbioru "W tym mieście nie ma złodziei" (m.in. "Wtorkowe popołudnie" i "Dzień po sobocie"), zatrzymuje na opowiadaniu z r. 1961 "Morze utraconego czasu", by wreszcie osiągnąć pełnię w "Stu latach samotności". Ta linia to fikcujny świat Macondo.

"»Szarańcza« jest elegią" - pisze meksykański krytyk Emmanuel Carballo - "responsorium na trzy głosy, w którym za pretekst służy samobójstwo pewnego mężczyzny i nienawiść, jaką miasteczko odczuwa wobec jego trupa, po to, by opowiedzieć o życiu i zdarzeniach wyróżniających pewne postacie związane z trudnymi latami powstania, rozkwitu i upadku Macondo. Struktura, umyślnie chaotyczna i zagmatwana, tworzy fundament, na jakim odtąd spoczywać będzie powieściowy świat Garcíi Márqueza, i stanowi pierwszą zapowiedź wielkiej sztuki tego autora, który w momencie najbardziej nieoczekiwanym lekko przechodzi od rzeczywistości do wyobraźni (...), od prostoty do dwuznaczności, a nawet hermetyzmu".


[Wydawnictwo Czytelnik, 1977]