Jest to jedna z najdziwniejszych książek, jakie czytałem. Sprawia jednak wiele radości i przyjemności, a przy tym zmusza też do refleksji. I w tym podobna jest do „Białych zębów”. Chociaż na pierwszy rzut oka wydaje się mocno różnić od debiutu autorki. Zaledwie jeden główny bohater (aczkolwiek wiele smakowitych „epizodów”), liniowa narracja, prawie „prosta” historia. Tymczasem książka ta okazuje się chyba jeszcze bardziej złożona i skomplikowana niż „Białe zęby”, podsyłająca wiele tropów: kulturowych, metafizycznych, religijnych… A tematyka bogata: tożsamość, sława, religia, rodzina, szczęście… Gorąco polecam. Przepyszna lektura.

PS. Szkoda tylko, że Wydawca tak wiele wyjawił już w nocie wydawniczej i... poniekąd zniszczył element zaskoczenia.