W naszej kulturze śmierć traktowana jest jak coś wstydliwego i nieczystego. Widzi się w niej jedynie absurd, niepotrzebne cierpienie, ból i strach, coś skandalicznego i nie do przyjęcia, gdy tymczasem jest ona kulminacyjnym momentem naszego życia, jest zwieńczeniem, tym, co nadaje mu wartość i sens.

Dlatego właśnie śmierć bliźniego porusza. Pozwala wejść w samo sedno jedynego naprawdę istotnego pytania: jaki sens ma życie?

Ta książka jest owocem doświadczenia siedmiu lat spędzonych u boku osób bliskich śmierci w jednym z paryskich hospicjów.

[Znak, 1998]