Książka "Harry Potter i kamień filozoficzny" opisuje bogate w tajemniczość i przygodę życie jedenastoletniego Harry'ego. Czyta się ją błyskawicznie, akcja wartko pędzi i nie wymaga od czytelnika wielkiego wysiłku. Książka jest pozbawiona rozważań filozoficznych (jakby na przekór tytułowi) oraz wnikania w psychologiczne aspekty działalności człowieka, zresztą po co, skoro ten człowiek okazuje się nie człowiekiem, tylko czarodziejem, a jego świat tylko od czasu do czasu zahacza o świat ludzki (mugoli - czyli nas). Jest książką dla tych, którzy nie czytali zbyt wiele i chcą polubić czytanie, a mają raczej więcej niż 11 lat. (Grubość książki - jak i całej serii - na pewno nie zachęca młodszych czytelników do samodzielnnego przeczytania jej). Przeczytałam wszystkie książki z tej serii (bynajmniej nie z powodu zachwytu nad nimi, powodem była chęć dyskusji na ten temat z własnym synem). Nie polecam książki nikomu, bo nie ma w niej takich fragmentów, które chciałoby się czytać i czytać, nie ma w niej jakichś niezapomnianych cytatów, które powtarza się sobie, bo coś sobą wnoszą. Nie jestem również przeciwnikiem książki o Harrym Potterze. Przywodzi mi na myśl raczej książki typu "Wszystko dla pań", z tym że chodzi raczej o czytelnika młodszego (i to nie zawsze rocznikiem). Cieszy mnie fakt, że spora część czytelników pani Rowling przechodzi bezboleśnie od "Harry'ego" do "Hobbita" i to właśnie zaliczyłabym na plus.