„Dialog lustra”, to niezwykle „atmosferogenny” zbiór opowiadań o innych wymiarach życia, o trochę innej rzeczywistości. „Atmosferogenny” - to mój prywatny epitet określający utwór, który zabiera nas w podróż do swojej głębi, w którym każde słowo jest na swoim miejscu, który buduje atmosferę, która otula czytelnika, sprawia, że to, co na co dzień dalekie, staje się mu niezwykle bliskie.

Márquez w swoich opowiadaniach przedstawia nam spojrzenie na świat z innego niż codzienny punktu widzenia. Zapoznaje on nas z chłopcem, który zachorował na śmierć - umarł, lecz ciągle żył; z Nabo, który stracił rozum; z Ewą, która pragnęła się uwolnić od piękna swego ciała.

Moje ulubione opowiadanie z tego zbioru to „Oczy niebieskiego psa”. O kobiecie i mężczyźnie, którzy spotykają się tylko we śnie, lecz nie potrafią odnaleźć siebie po przebudzeniu. Kobieta we śnie nie potrafi sobie przypomnieć rzeczywistości, a mężczyzna na jawie nie pamięta snu.

Wiele w tym zbiorze charakterystycznej dla Márqueza nierealności. Ale jest to nierealność, która wydaje się jak najbardziej naturalna. Jest ona codziennością w świecie przez niego napisanym. A kunszt jego stylu sprawia, że staje się ona także codziennością dla czytelnika, który daje się unieść w ten trochę inny świat.