To będzie najkrótsza moja biblionetkowa recenzja. Cała zawiera się w tytule...

...ale ponieważ regulamin żartów z formy nie przewiduje, niech będzie, że trochę rozwinę:

W ogóle zastanawiałem się, czy warto klawiaturę zużywać na tę opinię. Ale napiszę krótko, bo to swego rodzaju fenomen jest. Otóż plasuje się u mnie ta książka na widoku z dwóch powodów. Po pierwsze, starałem się znaleźć coś gorszego od niej, co zdarzyło mi się w życiu przeczytać, i jak dotąd nie znalazłem (wszelkie sugestie mile widziane, może jakąś pozycję niesłusznie w tym rankingu pomijam). Po drugie, autorowi (autorce?) udała się sztuka nie lada: napisał(a) parodię książki gorszą od oryginału, co w efekcie zakłóca związek przyczynowo-skutkowy między tymi książkami (nieuprzedzony czytelnik może mieć problemy z rozszyfrowaniem, kto kogo parodiuje).

Niby teoretycznie założenie było dobre - Brown aż się prosi o parodię i wymyślone przez autora-parodystę grepsy teoretycznie są niezłe: sposób śmierci kustosza, dorsz jako siła sprawcza w epicentrum wydarzeń, niezłe pomysły na wykpienie sposobu pisania Browna... Tyle że to w ogóle nie śmieszy! To znaczy śmieszy, jak człowiek nie czyta, tylko sobie niektóre rzeczy sam wyobrazi - wtedy tak, wtedy to zaczyna być parodią. Gdy się czyta, to wychodzi z tego tylko nudna jak szlag, marnie napisana książczyna. Jaki z tego morał? Nie wystarczy mieć pomysł, trzeba jeszcze go umieć opisać! Umiejętność przelania poczucia śmieszności na papier to sztuka, nie każdy ją posiada.