"Czarny Dom" jest kolejnym arcydziełem i perełką w księgozbiorze Stephena Kinga. Choć muszę przyznać, że fakt współpracy przy tworzeniu tej powieści z Peterem Straubem nadaje jej odmienny smaczek i powiew świeżości. Jakkolwiek by jednak patrzyć, jest to dobrze nam znany już styl mistrza grozy.

Aby obiektywnie ocenić tę książkę muszę przyznać, że zaczynałam ją czytać z przekonaniem, iż będzie to wyśmienita lektura. Po pierwszych kilkunastu (a nawet i kilkudziesięciu) stronach czułam znużenie i nudę. Obawiałam się, że taki styl narracji będzie już mi towarzyszył do samego końca. Zostałam na szczęscie mile zaskoczona, wiec - w razie czego - nie zrażajcie się, ale uzbrójcie w cierpliwość...:) Taki dziwny i dość długi wstęp służy po prostu poznaniu środowiska, w którym będziemy się obracać przez kolejne sześćset stron.

W końcu znajdujemy w książce to, co tak bardzo lubimy. Właściwie - wszyscy wiedzą, czego można się spodziewać: naprawdę dobrej książki, z którą można spędzić kilka zajmujących deszczowych wieczorów...

Właściwie "Czarny dom" jest kontynuacją napisanej przed wielu laty powieści "Talizman". Głównym bohaterem jest Jack Sawyer, który - gdy nadchodzi czas ciężkiej próby - uświadamia sobie, że jest glinicjantem. Musi uratować dziecko - biednego małego chłopczyka, imponującego swoją odwagą. Jest taki jak jego matka - którą Jack pokochał, w tym świecie jak i w innym - w Terytoriach - gdzie spotkał jej Dwójniczkę.

Sprawa nie jest tak prosta i oczywista, jakby się mogło wydawać. Nikt, kto nie był na Terytoriach, nie będzie w stanie jej rozwiązać, a tym bardziej uratować wszystkich istniejących światów. Bo to jest stawką w tej grze.

Mając za swych sojuszników przyjaciół - Pierońską Dwójkę i komendanta policji, Jack wyrusza w nieznane i aż do samego końca wynik tej rozgrywki pozostanie nieznany...