Ludzka podświadomość kryje w sobie nieznane, niezbadane dotąd, tajemnicze pokłady, w których w ciemnych zakamarkach czają się utajnione ludzkie pragnienia, z których istnienia nie zdajemy sobie w ogóle sprawy. A jednak one istnieją i są prawdziwe, tylko jesteśmy zbyt zmęczeni szarością, brzydotą, szybkością, tandetą i kiczem, jakim obdarza nas świat.

Ale przychodzi taki czas, gdy nie wytrzymujemy już przygniatającego nas ciężaru teraźniejszości, a przyszłość też nie napawa nas optymizmem i nową nadzieją; wtedy pragniemy zaznać najczystszego piękna. Potrzebujemy odrobiny ekscytacji i przygody, poczucia bohaterstwa i niczym nieskrępowanej radości. Uciekamy więc we wspomnienia, wyjeżdżamy w miejsca, gdzie nigdy nie byliśmy albo zwracamy się ku wyimaginowanym nibykrainom, szukając w nich nowych wrażeń.

Tak jak w dzieciństwie budzą w nas lęk smoki i złe czarownice, tak w dorosłym życiu nieraz odczuwamy nieodpartą chęć powrotu do ich świata.

Od czasu do czasu niektórzy z nas (w tym ja) potrzebują hobbita, elfa, krasnoluda, orka, czarodzieja, gnoma, centaura, smoka lub jakiejś innej, tajemniczej postaci, z którą przemierzymy, choć wyimaginowane, ale nieznane i pełne niebezpieczeństw krainy, posnujemy się ciemnymi korytarzami zapomnianych labiryntów. Potrzeba nam tego, bo takie są nasze skryte pragnienia. Skrycie pragniemy otrzeć się i uczestniczyć w tajemnicy, żeby chociaż przez krótką chwilę oderwać się od szarego życia. Dlatego też „Władca pierścieni”, „Harry Potter”, „Imię Róży” i jeszcze wiele, wiele innych książek o podobnej tematyce są tak poczytne.

W tę scenerię trafia też „Imprimatur”. Choć nie ma tu fantastycznych postaci i wymyślonych krain, to znakomicie skonstruowana fabuła i mistrzowska kreacja postaci pozwalają na zatopienie się w tajemnicy każdemu, kto lubi czasem poczuć dreszczyk emocji i oddać się bez reszty poszukiwaniu prawdy przysłoniętej woalem wielu sekretów.


(Tekst zamieściłam również na www.swiatksiazki.pl oraz na www.merlin.com.pl)