Baudolino, chłopski syn, dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności oraz wrodzonemu sprytowi, popartemu skłonnością do koloryzowania, dołącza do bliskiego otoczenia cesarza Barbarossy. Życie w centrum dramatycznych wydarzeń przełomu XII i XIIIw. układa się w historię, którą na starość opowiada bizantyjskiemu dostojnikowi.

Historię tę Eco opisuje z właściwym sobie kunsztem literackim, demonstrując przy tym wielką erudycję i wiedzę o realiach średniowiecznych. Sprawia to, że powieść czyta się - mimo złożoności, powagi i "ciężaru" wielu fragmentów - płynnie i przyjemnie.

Lektura "Baudolina" cieszy i smuci zarazem. Cieszy opowiedzenie pięknej historii w piękny literacko sposób; smuci - wyciekająca niemal z książki melancholia, przejawiająca się w żalu po utraconym raju ziemskim (którym zdaje się być królestwo księdza Jana) na Wschodzie i skonfrontowaniu wzniosłych fantazji ze smutną rzeczywistością. "Mundus senescit" - to zdanie pojawia się w książce explicite i w domysłach. Odchodzą ukochane i cesarz, płonie najpiękniejsze miasto chrześcijan, marzenia zmieniają się w mrzonki... Świat się starzeje, zaś wraz z nim starzeje się energiczny fantasta Baudolino.