Książka opowiada losy bohaterów poznanych w powieści "Kuzynki". Panny Kruszewskie oraz ich młoda-wiekowa przyjaciółka Monika próbują zadomowić się w Krakowie początku XX wieku. Jednak los nie jest dla nich łaskawy. W Krakowie ujawnia się dawno zapomniane Bractwo Drugiej Drogi, które znalazło sposób na transsubstancjację ołowiu w złoto, lecz nie udało mu się pozyskać tajemnicy produkcji tynktury, która zapewniałaby długowieczność. Nic nie stanie im jednak na przeszkodzie, by przepis ten wydobyć od jedynego żyjącego jeszcze alchemika, Mistrza Michała Sędziwoja z Sanoka, który swoim przykładem udowodnił skuteczność jej działania. Dodatkowo na barki dziewcząt spadają łowcy wampirów, którzy chcą uwolnić świat od potwora, jakim jest Monika.

Akcja powieści jest wartka i ciekawa. Autor zastosował tę samą co w poprzednim tomie konstrukcję: krótkie opisy przeplatających się wydarzeń. Sprawia to, że nie mamy uczucia przynudzania i męczenia się z jednym wątkiem, tylko jesteśmy sukcesywnie zaznajamiani ze wszystkimi postaciami i wydarzeniami, bez zbędnych opisów skomplikowanych stanów psychicznych. Dodatkowo pojawiają się ciekawe informacje na temat sposobów produkcji broni i historii "mniej znanej".

Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Jest dobrą rozrywką na jeden, dwa wieczory. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to kilka niegroźnych literówek popełnionych przez korektę (choć błędne napisanie nazwiska "Stockera" powinno być wytknięte - mnie samemu kiedyś się także to zdarzyło, ale korekta takie sprawy powinna dokładniej sprawdzić).

Podsumowując: można tę książkę polecić. Jest w sam raz na letnie popołudnie, leżenie na plaży czy na leżaku na balkonie. Czyta się dobrze, a cała historia jest dosyć interesująca, choć nie jest to literatura z drugim czy trzecim dnem.