Lekka, łatwa i znakomita na dni pochmurne i smutne. Spotkałam się z opiniami, że brak tej książce głębi psychologicznej, dbałości o szczegóły i znajomości realiów życia szkolnego. Pewnie tak, jednak mimo tego warto wziąć Szwaję do ręki i odetchnąć od kłopotów szarej codzienności. Tak, bo ta książka z pewnością nie jest szara i pospolita.

Bohaterka powieści i jej przyjaciółki to postacie trochę zwariowane, a trochę takie zwykłe, jakich wiele na ulicach naszych miast. Bo przecież, w dzisiejszych czasach, nic w tym niezwykłego, że koło trzydziestki nie ma się jeszcze męża i gromady dzieci. Że czas wolny spędza się w pubach.

Głównej bohaterce należy pozazdrościć zdrowego rozsądku i podejścia do młodzieży, taki układ z uczniami nie jest niczym zdumiewającym.

Myślę, że kilku pedagogów powinno przeczytać tę powieść i zastanowić się nad swoją postawą - taką, gdy na młodych ludzi patrzy się ze z góry upatrzonych pozycji. Ostatnio w mediach tak dużo mówi się o "strasznej" młodzieży i przemocy szkolnej, o upadku autorytetów, ogólnie rzecz ujmując o fatalnym stanie szkolnictwa. A książka Moniki Szwai jednak tchnie optymizmem, lubiany pedagog i inteligentni uczniowie.

Tak, warto tę książkę przeczytać, szczególnie w ponury, smutny dzień.