Powieść "Imię róży" trafiła w moje ręce zupełnie przypadkowo, jednak kiedy tylko skończyłam ją czytać, zrozumiałam, że od tej pory zagości na stałe w moim sercu.

Autor już w pierwszym rozdziale zaskoczył mnie swoim doświadczeniem, wiedzą, a także zaangażowaniem, jakie musiał włożyć w napisanie czegoś tak mistrzowskiego. Dzieło to, w przeciwieństwie do wielu współczesnych pozycji literackich, zawiera wszystko, czego mogę sobie życzyć od literatury. Pełne odniesień historycznych, przemyśleń z pogranicza filozofii, z trzymającą do końca w napięciu akcją, co powoduje, że czytelnik, wchodząc w świat wykreowany przez autora, odnosi wrażenie, że razem z głównymi bohaterami rozwiązuje zagadki tajemniczej śmierci mnichów. Doskonała gra słów i kunszt literacki autora sprawiają, że książkę tę czyta się jednym tchem, całkowicie przenosząc się w świat średniowiecznego opactwa. Koniec jest więc dość bolesnym momentem dla czytelnika, gdyż ma on ochotę na więcej. Sama muszę przyznać, że zdarza mi się jeszcze czasem zaglądać do tej książki i na nowo przeżywać przygodę dzielnego ucznia, Adsa i jego mistrza, Wilhelma.

Akcja powieści rozgrywa się w czasach średniowiecznych, gdzie zabobony, złe moce, czarownice i duchy to codzienność. W pewnym włoskim opactwie dochodzi do zabójstwa. Nikt nie wie, kto stoi za tajemniczą śmiercią mnicha, pada nawet podejrzenie, że ów braciszek popełnił samobójstwo. Zrozpaczony opat prosi o pomoc Wilhelma z Baskerville, dawnego inkwizytora. Ten ma zaledwie tydzień na rozwiązanie mrocznej zagadki...

"Imię róży" nie jest zwykłym kryminałem. Jest to książka wielowarstwowa, poruszająca nie tylko sprawy religii, herezji, ale także mówiąca o miłości, życiu, człowieku... Muszę jednak przyznać, że także jako kryminał potrafi sprostać wymaganiom najbardziej wybrednych miłośników tego gatunku.

Polecam tę książkę wszystkim, nie tylko zagorzałym "książkożercom", ale także tym, którzy na co dzień stronią od wszelkich form literackich. Naprawdę warto choć na chwilę przenieść się w świat zabobonów, herezji, czarownic, egzekucji, a dzięki Umbertowi powieść ta jest doskonałym wehikułem czasu.