Tom nowych wierszy poety z Krakowa, przedstawiający utwory pisane w latach 2001-2003, jest pozornie diametralnie odmienny od zbioru "Stróża. Wiersze ze światła" (WL, 2002). To już nie tamte „sielanki”, wakacyjne kontemplacje Natury, zapisy radości istnienia, aczkolwiek i tu poeta nie rezygnuje ze sprawdzonej metody opisu: utrwalania swojej wizji poprzez uważne badanie detalu, koncentrację, skupienie.

Tym razem pojawiają się wizje ciemniejsze, tony bardziej dramatyczne. Autor pokazuje, jak często między nami jest śmierć, jak w związku z tym, z tak dojmującą bliskością spraw ostatecznych, można i należy żyć. Egzystować sensownie, w związku zgody z sobą, z tym, co w nas niepowtarzalne, najlepsze, wolne.

[Czytelnik, 2003]