Przeczytałam książkę, bo poleciła mi ją pani bibliotekarka. Poza tym zaciekawiła mnie ta nagroda Nike i to, że akurat było trochę głośno o tej książce ze względu na ekranizację. Mam mieszane uczucia względem tej powieści.

Książka opowiada o małym chłopcu, który żyje z rodzicami gdzieś na Śląsku, niemal w patologicznej rodzinie. Zresztą, nie niemal, ale w patologicznej rodzinie. Jest ciągle bity przez ojca, nie potrafi się przed nim bronić, matka też nie potrafi wstawić się za synem. Chłopiec dorasta w domu pełnym agresji. Przemoc dosięga go również poza domem: w szkole, w sanatorium. Oczywiście, chłopiec jest chorowity. Zaskakująca jest ostatnia z trzech części, która pokazuje alegoryczne życie w "gnoju" - dom zalany szambem. To sen chłopca, który dokładnie oddaje sens życia rodziny K.

Książka, nie powiem, nie jest zła, ale mnie nie wciągnęła. Jest dosyć nudna, niektóre wątki przeciągają się za długo i aż odrzucało od czytania. Po prostu ją zmęczyłam. Ale przekazuje obraz życia, który, niestety, w polskich rodzinach jest dosyć częstym widokiem. Nie mogę powiedzieć, że jest to dobra książka. Nie potrafię.

Myślę, że nagroda została przyznana za ciekawy sposób pokazania polskiej patologicznej rodziny i świetne porównanie takiego życia do gnoju. Ale to oczywiście nie jedyne znaczenie tytułu - żeby zrozumieć, dlaczego gnój, należy książkę przeczytać. Ale także należy zacząć ją czytać z mocnym postanowieniem, że się doczyta do końca, bo to właśnie zakończenie daje najwięcej do myślenia.