Na książkę tę składa się sześć biografii ludzi z najbliższego otoczenia Stalina: Wiaczesława Mołotowa, Łazara Kaganowicza, Anastasa Mikojana, Klimenta Woroszyłowa, Gieorgija Malenkowa oraz Michaiła Susłowa. Czemu akurat na tych ludziach skupił się Miedwiediew? Otóż chodziło o portrety ludzi, którzy do partii wstąpili za życia Lenina i przeżyli czystki lat trzydziestych, dożywając czasów Chruszczowa, Breżniewa, a niekiedy i Andropowa.

Nie wiem, jak taka pozycja spodoba się przeciętnemu czytelnikowi, nie wiem też, jaki byłby mój do niej stosunek, gdyby nie wcześniejsze przeczytanie pięciu tomów "Dzieci Arbatu". Notabene "Ludzie Stalina" utrzymani są w podobnej konwencji jak powieść Rybakowa, jeśli wziąć pod uwagę polityczno-historyczne wątki losów arbackich.

Miedwiediew przybliża losy tych sześciu ludzi w sposób możliwie rzetelny i pełny, na tyle, na ile pozwoliły mu możliwości sowietologa i jego własna zaradność. Gdyż wiadomo, że w czasach mocnej propagandy, zwłaszcza w latach trzydziestych, wizerunek oficjalny był "tym jedynym prawdziwym", a wszelkie dowody go podważające były skrzętnie niszczone. Jednakże efekt końcowy jest zadowalający. Kilka garści faktów, anegdot i interpretacji oraz przemyśleń własnych autora oraz cytaty z niegdysiejszych pism lub też książek dają niejaki zarys umysłowej kondycji działalności wymienionych powyżej ludzi.

Bardzo zdziwiła mnie długowieczność pachołków Stalina – rekordzistą jest towarzysz Mołotow (1890-1986). Zapewne wiele przeżył i wiele widział, wielu też ludzi odesłał w niebyt. Pocieszające jest jedynie to, że umarł jako człowiek zapomniany, a przez tych nielicznych, którzy go pamiętali, ostentacyjnie poniżany. Z pewnością nie było to zadośćuczynienie za popełnione zbrodnie, lecz przynajmniej nie zmarł jako bohater.