Wiosna 1999 dla działu publicystyki "Gazety Wyborczej" była niezwykła. Codziennie przynoszono do nas kilkanaście listów z dopiskiem "Młodzi końca wieku", drugie tyle trafiało pocztą elektroniczną. Stało się to za sprawą Pawła Wujca, którego tekst "Na Wyspie Skarbów" - otwierający tę książkę, a pierwotnie wydrukowany w "Gazecie Świątecznej" - poruszył serca i umysły młodych ludzi. I otworzył cykl artykułów pod hasłem "Młodzi końca wieku".


"Pokolenie 2000, ludzie 15- 24-letni, wiedzą, gdzie się znaleźli. To Wyspa Skarbów. I wiedzą, że na tej wyspie jak najwięcej skarbów należy wykopać dla siebie. Pokolenie 2000 jest pierwszym, które tak otwarcie wypowiada potrzebę sukcesu i które definiuje ten sukces "amerykańskimi" kategoriami bogactwa, pozycji zawodowej. Tylko że najlepsze miejsca na Wyspie Skarbów są już zajęte - przez nas, starszych o kilka, kilkanaście lat. My nie mieliśmy ani wiedzy, ani doświadczenia. Nie mieliśmy nawet marzeń o wielkiej karierze. Ale byliśmy pierwsi".
Paweł Wujec, 27 lat

"Moi rówieśnicy z Pokolenia 2000 ciężko i wydajnie pracują, ale tylko dlatego, że zyski mogą przeznaczyć na realizowanie swoich (wcale nie materialnych) marzeń".
Konrad Niklewicz, 23 lata

"Kiedy moi koledzy z polonistyki spędzali czas w czytelniach i na wykładach, ja pisałam artykuły, robiłam wywiady. Dzisiaj ci, którzy przesiadywali w bibliotekach, są lepiej ode mnie wykształceni, lecz to ja nie muszę martwić się o pracę".
Małgorzata Sadowska, 24 lata

"Nie czuję się częścią Wyścigu Szczurów 2000, który stał się udziałem sporej części moich równolatków. Nie mam ochoty podejmować żadnej chorobliwej rywalizacji. Dlatego że ją olewam. W imię rywalizacji niszczy się kolegów, w imię rywalizacji traci się godność, w imię rywalizacji brudzą się ręce".
Marcin Prokop, 22 lata

[Agora S.A, Arthur Andersen, Wydawnictwo W.A.B, 1999]