Kolejna książka Krzysztofa Rutkowskiego to wynik poszukiwania gatunku literackiego z pogranicza prozy, eseju i rozprawy naukowej. Przepowieść jest opowieścią, przestrogą i zapowiedzią. Opowieścią o tajemniczej dzielnicy Paryża, zwanej "Małą Polską", w której Casanovę spotkały największe rozczarowania miłosne, hrabina Castiglione odgrywała erotyczną psychodramę z kochankami i z synem, Juliusz Słowacki marzył o sławie i o czystości uczuć, a daleki kuzyn Jakuba Franka sprowadzał królestwo boże na ziemię deprawując jakobinów przy pomocy własnej siostry. Przepowieści są przestrogą przed tyranią żądzy, złudzeń i dyktatem fałszywych proroków. Zapowiedzią literatury, której znamiona przyjścia już widać.
Autor kieruje się drogą wskazaną przez Nietzschego: "Potrzeba nam historii, ale innej niż ta, którą uprawiają błądzący w ogrodach erudycji". Piszący przepowieści pokornie wsłuchuje się w bijące co kwadrans dzwony paryskiego kościoła Świętego Rocha i uczy się czytać znaki.

[Czytelnik, Warszawa, 2001]