Ze wszystkich dzieł Vonneguta "Niedziela Palmowa" jest tym, które cieszy się stosunkowo najmniejszym uznaniem. Ja należę do osób, które przeczytałyby wszystko, cokolwiek napisałby ten cichy amerykański geniusz. Nawet gdyby chodziło o listę zakupów.

"Niedziela Palmowa" jest zbiorem swobodnych refleksji i wspomnień. Nasuwa się skojarzenie z pamiętnikiem, lecz nie do końca jest to prawdą. Bardziej pasuje tu określenie: "przyjacielska rozmowa z czytelnikiem". Wyobraźmy sobie, że Vonnegut zaprasza nas na podwieczorek do domu. Podaje kawę i ciasteczka, opowiadając różne anegdotki ze swojego życia. Tym właśnie jest dla mnie "Niedziela Palmowa". Lecz nawet w tak luźnej wypowiedzi autor zdradza swój geniusz. Po lekturze każdej jego książki siedzę z wypiekami na twarzy myśląc, że coś takiego mógł napisać tylko ktoś naprawdę wybitny. To nie tylko czarny humor, nie tylko gorycz i mądrość. To dystans do świata, bystrość i przede wszystkim niezwykła inteligencja. Cokolwiek stworzy ktoś taki, jest to z całą pewnością warte uwagi!