Dziennik nastolatki, Żydówki, która ukrywała się wraz z własną rodziną i rodziną innych Żydów w oficynie przez ponad dwa lata. Opisuje sytuację w domu w czasie ukrywania się oraz zdaje bardzo ogólne relacje z przebiegu wojny w Holandii i na świecie.

Anna pisze prostym, dziecinnym językiem. Pisze do Kitty, przyjaciółki, którą sobie wymyśliła, ponieważ nie mogła mieć przyjaciół wśród obcych, a w domu czuła się inna niż pozostali domownicy. Traktowano ją jak małą dziewczynkę, której ciągle trzeba było coś tłumaczyć, pouczać. Nie miała wsparcia w siostrze, w rodzicach. Dopiero po ponad roku znalazła przyjaciela w Peterze, synu drugiej rodziny. Powoli zdaje relacje z tego, jak się nawzajem w sobie zakochują.

Zastanawiam się, jak można przeżyć w 8 osób w oficynie, w zamknięciu, codziennie robiąc to samo i starając się być jak najciszej. (?)

Książka pokazuje wojnę w inny sposób. Prawie nie czuje się, że akcja rozgrywa się w czasie wojny. Czuje się natomiast żal i smutek na myśl, że ktoś musi się ukrywać i angażować w to zaufane osoby, tylko dlatego, że jest się judaistycznego wyznania.

Książka mnie nie wciągnęła. Jest wg mnie lakoniczna, aczkolwiek przekazuje inne oblicze wojny i porusza problem antysemityzmu z innej strony, i dlatego należy przeczytać tę książkę.