Śmierć nie omija Itaki. Dlaczego zresztą miałaby to robić? Dlatego, że jej mieszkańcy to ludzie dobrzy, spokojni i bezinteresowni? Dlatego, że każdy z tych dobrych ludzi zasługuje na szczęście, na powrót syna z wojny toczonej gdzieś daleko? Dlatego, że 14-letni Homer tak bardzo pragnie odegnać śmierć od swojego miasta, swoich sąsiadów i rodziny? Śmierć dla nikogo nie robi wyjątków, tak więc od początku wiemy, że nie ominie też Itaki.

Saroyan w swojej historii chce nam pomóc zrozumieć ten fakt, zaakceptować go. Przekonuje nas, że śmierć dobrych ludzi nie jest straszna, bo dobro nie umiera nigdy, a to, co najlepszego w człowieku, na zawsze zostaje w sercach bliskich. Cząstkę dobrego człowieka zawsze możemy odnaleźć w innych dobrych ludziach, a przecież w każdym człowieku, w każdym z nas kryje się dobro.

To książka opowiadająca o bardzo prostych, codziennych sprawach. Bo przecież śmierć, miłość, dobro, poczucie odpowiedzialności za swoich bliskich, swój kraj, to są sprawy wielkie, ale jednocześnie bardzo proste, dotyczące każdego bez wyjątku. Także sposób narracji (krótkie rozdziały, prosty język) podkreśla prostotę powieści.

W pewnych momentach ta prostota przeradza się w naiwność tak wielką, że aż denerwującą. Swoją naiwnością drażniła mnie na przykład scena rozgrywająca się w urzędzie telegraficznym, gdy żołnierz chce obrabować urzędnika, a ten odwodzi go od tego, chcąc po prostu dać mu wszystkie swoje pieniądze. Udowadnia tym, że jego dobroć i bezinteresowność jest prawdziwsza i większa niż złe zamiary chłopaka. Ta naiwność opisywanych zdarzeń jest chyba jednak zamierzona. To nie jest realistyczna opowieść o życiu w amerykańskim miasteczku w czasie II wojny światowej. Raczej rodzaj baśni o idealnym świecie, o miasteczku ludzi dobrych i szczęśliwych. Historie z życia Homera i jego braciszka Ulissesa są rodzajem przypowieści. Każda historyjka niesie jakieś przesłanie, morał. Pokazuje nie rzeczywistość, ale pewien wzór, ideał, do jakiego należy dążyć. Itaka to miasto – dom, do jakiego można tęsknić będąc daleko, do jakiego chciałoby się wracać.

Obraz domu rodzinnego i Itaki w znacznej części zbudowany został ze wspomnień i tęsknot autora. W powieści zawartych jest wiele wątków autobiograficznych, nawiązań do dzieciństwa spędzonego w ubogiej rodzinie armeńskich emigrantów, w małym miasteczku Fresno w stanie Kalifornia.