Właśnie przeczytałam tę książkę. Do końca, żeby mieć zdanie na temat :) I żeby się przekonać, czy rzeczywiście jest tak beznadziejna, jak się od początku wydaje.
Powiem tak: o "Dzienniku Bridget Jones" pisano, że bohaterka płytka, a jej problemy wydumane - według mnie Bridget w porównaniu z "Moi" [cóż za oryginalna ksywka] wypada jak Einstein przy Paris Hilton :) Pomijając już problemy w rodzaju "tylko ten jeden fyzjer jest godzien robić mi pasemka i jeśli się do niego nie dostanę, to chyba się utopię" albo "z nią nie należy rozmawiać, bo nosi buty od XY, podczas gdy jedynie słuszne w tym sezonie są od ABCD" - te wszystkie bohaterki wydają się okropnymi idiotkami. Egzaltowane, płytkie, niegodne zaufania... Jak można szukać sobie narzeczonego tylko dlatego, że mieć narzeczonego jest modnie? Jak można lecieć na drugi kontynent z obcym facetem tylko dlatego, że ma prywatny samolot? I wreszcie, skąd "Moi" - która przez całą akcję książki, w domyśle kilka miesięcy, napisała JEDEN artykuł do gazety - bierze pieniądze na te wszystkie ciuchy [wiem, większość dostaje za darmo albo pożycza od koleżanek], utrzymanie mieszkania, imprezy? I co ten biedny Charlie w niej widział? Jeśli ładną buzię, zgrabną sylwetkę i entuzjazm w sypialni - to tak jakby trochę mało, żeby się z kimś poważnie związać, ale może ja się nie znam na upodobaniach mężczyzn. Mnie ta cała "Moi" i jej koleżanki zirytowały okropnie.
Książka, poza postaciami bohaterek, napisana jest całkiem nieźle i do narracji nie mam specjalnych zastrzeżeń, co więcej, wydaje mi się, że autorka celowo tak sparodiowała "dziewczyny z wyższych sfer", mężczyzn zresztą też. Tak więc samej powieści się nie czepiam, natomiast bohaterki - bogowie, uchowajcie od takich przyjaciółeczek :] I tak, z racji niewłaściwej pozycji społecznej, nie mam szans na podobne znajomości - całe szczęście :)