Jest to książka wzorcowa pod wieloma względami. Jako typowy przykład wykorzystuje ją Maciej Parowski w artykule "Czy ktoś wie, dokąd jadę - czyli 10 grzechów głównych polskiej fantastyki". Grzechy te to m.in. jednosylabowe imiona/nazwiska postaci, długie fragmenty rozmów o niczym, miałkość akcji i postaci, a przede wszystkim brak logicznego rozwoju akcji i wyraźny brak pomysłu autora na prowadzenie intrygi i rozwiązanie akcji.