Amelie Nothomb, córka belgijskiego dyplomaty, spędziła dzieciństwo i wczesną młodość poza granicami kraju. Urodzona w Japonii, zawsze w jakiś sposób czuła się związana z tamtejszą kulturą. Jej książka „Metafizyka rur” opowiada właśnie o pierwszych trzech latach spędzonych w Kobe pod opieką japońskiej niańki. W pewnym sensie można uznać tą książkę za autobiograficzną. Postaciami są członkowie rodziny autorki, a relacjonowane wydarzenia są wspomnieniami małej dziewczynki. O tyle dziwnymi wspomnieniami, że dotyczą one nawet okresu niemowlęcego. Jest to świat opisany oczami bardzo dojrzałego dziecka, można się pokusić nawet o stwierdzenie, że jest to świat osoby dorosłej, zamkniętej w ciele małej Europejki mieszkającej w zupełnie innej kulturze. Bo pomimo wszystko jest to spojrzenie człowieka Zachodu na kulturę Japonii. Autorka/bohaterka co prawda cały czas podkreśla, że czuje się Japonką, jednak większa część jej spostrzeżeń, zdziwień i obserwacji wyraźnie wskazuje jej europejskie korzenie. Oprócz tego książka zawiera jeszcze kilka bardzo trafnych obserwacji dotyczących tego, jak bardzo dzieci są niezrozumiane przez dorosłych. I to nawet przez tych kochających dorosłych, którzy cały swój czas poświęcają dziecku. Po prostu tak małoletnia istota żyje w swoim własnym, zamkniętym świecie, do którego nikt inny nie ma wstępu.

Tytułowa „rura” jest właśnie obrazem człowieka, który najszczęśliwszy jest wtedy, kiedy cały zewnętrzny świat nie ma do niego dostępu, kiedy jedynym jego zajęciem i problemem jest przyswajanie i wydalanie podsuniętego mu po nos pokarmu. Czasami tragiczne wydarzenie powoduje poruszenie, które wyrywa istotę ludzką ze stanu rurowatości, co doprowadza go do rozpaczy. Ale jeżeli w życiu takiej istoty pojawia się rozkosz, wtedy istota znajduje sens świadomego życia. Chociaż tak naprawdę rura wciąż tkwi w nas.