Książka napisana w konwencji XIX-wiecznej powieści mieszczańskiej. Przeczytałam ją w kilka godzin i początkowo wydawało mi się, że jest to, po prostu, dobre czytadło. Później jednak przyszło mi do głowy, że wykorzystanie schematu było fantastycznym pomysłem autorki na pokazanie stereotypowo zarysowanych postaci, które równie schematycznie widzą rzeczywistość. A obraz tego, jak bardzo schematy i streotypy ograniczają ludzi, zrobił na mnie największe wrażenie.