"Ostatnia bitwa" to siódma i ostatnia część "Opowieści...".

W blasku wielkiego ognia rozpoczyna się ostatnia walka pomiędzy siłami dobra i zła. Z jednej strony samolubna małpa Krętacz i oszukani przez nią mieszkańcy Narnii, z drugiej samotna czwórka: znani ze "Srebrnego krzesła" Julia i Eustachy oraz król Narnii Trinian i jednorożec Klejnot. Tylko oni nie dali się zwieść, tylko oni nie uwierzyli, że przebrany osioł jest prawdziwym Aslanem. Rozpoczęli walkę, a po jej zakończeniu ich i innych pokonanych Narnijczyków wrzucono do Stajni, w której nieoczekiwanie odnaleźli się wszyscy bohaterowie narnijskich opowieści... Co ich czeka w tej strasznej godzinie, w której umierają drzewa, morze uderza w nagi ląd, gwiazdy gasną i świat przestaje istnieć?

Początkowo było mi smutno, że następuje koniec spotkań z Narnią. Jest coś tak smutnie nieodwołalnego w zwrotach: "ostatnia bitwa", "ostatni król"... i musimy się też pożegnać z Aslanem... Jednak przypomniałam sobie jego słowa z trzeciej części i połączyłam to z ostatnimi słowami powieści. Lewis mówi, że po swej wypowiedzi Aslan przestał wyglądać jak lew, lecz to, co się stało dalej, jest tak wielkie i piękne, że nie może o tym pisać. Wówczas zrozumiałam, że choć to koniec przygód z Narnią, Aslan zostanie z nami. Przecież on istnieje też w naszym świecie, tylko pod innym imieniem. Jeśli go pod nim rozpoznamy, przekonamy się, że jest on z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata...