Cóż to za ponura książka: wizja końca mikrokosmosu Warszawy. Ironiczny pean na cześć nastrojów naszej mało bohaterskiej epoki. Nieduża, pospolita forma, która zawiera wielką ideę: „Apokalipso”.

Miasto umierało, a on razem z nim. On, Juliusz, pracuje w agencji reklamowej. Obojętnie pozwala dogorywać swojej wyobraźni. Jest przebrzmiałym geniuszem kreatywności, obolałym bogiem kiczowatych spotów. Spala go życie, którego prawdy nie zdążył jeszcze dociec. W oczekiwaniu na apokalipsę Warszawy, w spiekocie i kurzu lata, przystępuje do ostatniej akcji - ma wypromować nowe, tajemnicze produkty, opatrzone lakoniczną etykietą: Apokalipso. To, co jeszcze nieznane, pociąga. Jest obietnicą nowych (czy jednak mocniejszych?) wrażeń. Z zachwycającą arogancją Juliusz podejmuje się wyzwania. W tym mieście wszystko można było sprzedać, nawet koniec świata.

Max Cegielski konstruuje bohatera naszej epoki: Juliusz należy do chwili bieżącej tak, jak reklamowane przezeń produkty. Przyszłość zastąpi go kimś/czymś lepszym, tu wszakże napór nowoczesności daje o sobie znać najbardziej. Póki co, Juliusz prowadzi ten wynaturzony styl życia, który warszawce jawi się naturalnym: imprezy w weekendy, kac i praca ponad siły w tygodniu. Wspomaganie organizmu narkotykami i wysysanie własnego mózgu - sprzedawanie życiowej energii za cenę chwilowej sławy. „Apokalipso” jest świadectwem cywilizacyjnego niżu. Bohaterowie istnieją tylko przez moment, błyszczą swoją młodością jak gwiazdy, płoną napędzane sztucznym paliwem - i spadają. Meteoryty, które zgasną, zanim zrozumieją, dlaczego się pojawiły.

Cegielski eksponuje świat swojego bohatera pod wysokim napięciem: w rytmie „Apokalipso”, zdyszanym i wzburzonym, dni są pędem ku ostatnim doznaniom, ostatniemu grzechowi. Juliusz zakochuje się w żonie brata. Nieoczekiwana miłość zmusza go do refleksji. Nagle codzienność zwalnia swój bieg, wreszcie - zatrzymuje zupełnie i staje się tak nieznośna, że bohaterowie nie mogą znaleźć w niej miejsca. Nie przewidzieli miłości tak, jak kariery. Nie kupili jej za ciężko zarobione pieniądze - przyszła sama, nieproszona. Cóż z nią zrobić?

Ekspresja tej książki jest stężona do granic możliwości. W manifestacji językowej swobody Cegielski zawiera cynizm i gorzkość człowieka straconego. W uproszczonym stylu otwiera nowe perspektywy estetyczne: oto newspeak (bo przecież już nie nowomowa) zawładnie językiem bohaterów tak samo, jak zdobycze zachodniej cywilizacji zdominują ich życie. Czy słownik, który zmienia Apokalipsę w Apokalipso (dlaczegóżby nie dodać epitetu cool?) zna słowo miłość? Czy może zastąpił uczucie wyrywaniem lasek? Odpowiedź zna Cegielski. Cóż to jednak za ponura wiedza.

(Dagmara Pędrak)