Od zarania swych dziejów człowiek spoglądał w niebo, szukając na nim wskazówek dotyczących przyszłych wydarzeń, i pilnie stosował się do niebiańskich nakazów, te bowiem wnosiły w jego życie niezbędny ład, dający poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji. Nic zatem dziwnego, że tam właśnie lokował też siedziby bogów, których czyny i dokonania znajdowały wyraz w niezliczonych legendach i mitach przekazywanych z pokolenia na pokolenie jak świat długi i szeroki. Edwin C. Krupp przedstawia obszerny przegląd tych opowieści o niebie, z dobrym skutkiem starając się wykazać ich zasadniczą jedność, wynikającą z uniwersalnego charakteru relacji człowieka z kosmosem, i zarazem niezwykłą różnorodność będącą skutkiem zróżnicowania kulturowego. Dzięki popularyzatorskiemu talentowi autora książkę czyta się bez znużenia, choć wśród fascynujących opowiadań kryje się niemało solidnej wiedzy. Czytając o starożytnych wyobrażeniach na temat Słońca, Księżyca i innych ciał niebieskich niepostrzeżenie uświadamiamy sobie, że oto odkrywamy korzenie naszej własnej kultury, w której wciąż jeszcze zachowało się wiele z tego, co niegdyś było treścią i ostoją cywilizacji. Nie zmieniło się też uczucie zachwytu, jaki ogarnia człowieka na widok nieba i owej nieuchwytnej granicy, która nas od niego oddziela, oraz pragnienie, które w gruncie rzeczy czyni nas właśnie ludźmi, nakazujące ruszać przed siebie, by zbadać, co kryje się tam - za horyzontem.

[Prószyński i S-ka, 2006]