"Ważna informacja dla wszystkich mieszkańców świata! To nie plotka: ŚWIAT ISTNIEJE!"*

Jak wyrazić niewyrażalne, jak uchylić rąbka tajemnicy tak, by nie zdradzić sekretu i jednocześnie nie trwać jako odległy Absolut? Dlaczego świat wygląda tak, a nie inaczej, czemu ja jestem człowiekiem, nie drzewem, liściem, biedronką, skorpionem, aniołem? Albo czemu w ogóle ja jestem? A gdybym miała wybór - czy nie wolałabym w ogóle nie zostać stworzona, nie mieć nie tyle ciała, co samej duszy, nie wiedzieć jak świat, życie wygląda, na początku już nie być, już "przed", nie "po"?

Cecylka pyta jak każdy człowiek. Szuka odpowiedzi, nie jest jeziorem zamkniętym w brzegach, stałym i niezmiennym - ale rzeką, która dokądś płynie, gdzieś zmierza. Zmienia się, dorasta i wciąż się dziwi, dziwi się światu, zdziwienie zamykając w pytaniach, wątpliwościach, czasem niezgodzie i buncie.

Anioły znają tamtą stronę zwierciadła. Anioły nie zmieniają się. Nie rosną, nie poznają, nie czują. W każdym momencie czasu znają to samo - coś raz odkrytego, inaczej niż my - wiecznie poznający. Ale dla nich także istnieje Tajemnica - jak smakuje truskawka, co czujesz, gdy jesz lody, jak to jest dotykać śniegu, bać się, zasypiać...


---
* Jostein Gaarder, "W zwierciadle niejasno", przeł. I. Zimnicka, wyd. Jacek Santorski & Co, 1998, s. 38.