Skończyłam przed chwilą czytać, namówiona przez mojego Mężczyznę - to jego ukochana książka. Teraz już rozumiem dlaczego.

"Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy" to powieść właściwie autobiograficzna - porywająca, autentyczna przemytnicza epopeja. Piasecki napisał ją w '37 roku, w miesiąc, siedząc w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Zachwycił się nią Melchior Wańkowicz, doprowadzając do przedterminowego zwolnienia Piaseckiego - po prawie jedenastu latach uwięzienia za bandytyzm. Życia Piaseckiego starczyłoby na wiele tomów - przemytnik, bandyta, agent wywiadu, oficer armii, utalentowany pisarz...

Jest w "Kochanku..." jakaś siła, autentyzm, dziki urok życia w lesie, szaleńczych wypraw przez granicę, napadów z bronią w ręku, mieszkania na melinach, picia na umór, zabawy do utraty tchu... Jest silna, nie pozwalająca odejść miłość do takiego życia. Jest coś co sprawia, że chcę wyjść z ciepłego pokoju, rzucić wszystko i pójść na zewnątrz, w ciemność i mróz, i zrobić coś nieodwracalnego.

To może się podobać lub nie - mnie zachwyciło. Może razić język, pełen przemytniczego żargonu, jędrny, mocny. Może się nie spodobać także zaburzenie relacji dobro-zło - ja byłam całym sercem z Władkiem, także kiedy z pobudek honorowych napadał i grabił, kiedy strzelał i groził. Jego postać jest... prawdziwa. To, co robi, jest zrozumiałe, uzasadnione, słuszne. Jego dzikość, upór, umiłowanie pogranicza udzielają się podczas czytania.

A ja będę teraz śniła o nocnej, bezszelestnej wędrówce przezjesienny las, o samotnych chutorach - punktach, o wódce pitej szklankami i zagryzanej słoniną. O tym, co można by określić jako Prawdziwe Męskie Życie;)