Uwaga, recenzja w większości zdradza treść książki.


Lekka lekturka (dosłownie!), pochłaniająca i dająca zarówno powody do śmiechu, jak i do przemyśleń.

Małżonek wraca ze szpitala do domu z amnezją. Wita go kochająca żona, która pragnie pomóc mu w odzyskaniu pamięci. Opowiada więc mu o ich dawnym, wspólnym życiu, opowiada o nim samym, kim był, jak się zachowywał, czym się zajmował. Przedstawia go jednak takiego, jakim by chciała, by był w rzeczywistości, tzn. idealizuje go. W tym momencie obydwoje wzajemnie się oszukują, ponieważ próbują uwieść się wzajemnie intrygą. Intryga jest po to, by pomóc rozpadającemu się 15-letniemu małżeństwu.

Sama książka pokazuje, jak człowiek potrafi przyzwyczaić się i znudzić się drugą osobą i mimo że nadal darzy ją gorącym uczuciem, woli od niej odejść, niż walczyć o nią. Książka jest o nas samych, o ludziach, którzy nie potrafią odnaleźć swojego uczucia i cieszyć się nim, spełniać go. Jednak nie jest to książka o górnolotnych słowach, o wielkim przesłaniu. Po prostu jest i urzeka swoją prostotą oraz subtelnymi nutkami komizmu.