Poręba otworzył drzwiczki auta, lecz w tejże chwili przeraźliwy dzwonek rowerowy odwrócił jego uwagę. Spojrzał i zaklął. Usłużny, obleśnie uśmiechnięty, z niedwuznacznie czerwonym nosem i zamglonymi niebieskiemi oczami, pan Koperek, komornik, egzekutor i poborca podatków w jednej osobie, opierał już rower o filar ganku, a z kieszeni wydobywał plik papierów.
[...]
Poręba podszedł do uprzejmego egzekutora.
- Niech pan poczeka dziesięć minut, panie Koperek. Proszę usiąść tu na ławce... Gospodyni da herbaty... Muszę odwieźć tę panią na kolej i natychmiast wracam...
- Oczywiście, ale ja nie mogę czekać, panie dziedzicu... ani chwileczki... Bardzo dziękuję... Pan dziedzic wsiądzie na auto, i fiu!... Czy kto wie, kiedy wróci autem...
- Czyś pan oszalał! Powiadam, że będę tu za dziesięć minut...
- Autem nigdy nie wiadomo, panie dziedzicu... oczywiście, naprawdę nie mogę...
- Więc gadaj pan prędko, czego chcesz?
- Podateczek dochodowy, panie dziedzicu; oczywiście już jest zwłoka, są procenciki.
- Ileż tego jest? - zapytał Poręba z rezygnacją.
Bez najmniejszego pośpiechu, Koperek przysiadł na schodach i rozłożył sobie na kolanach papiery. Mimo czerwonego nosa i zamglonych oczu, przypominał groźną boginię z przewiązanemi oczami i mieczem w dłoni. Takim się przynajmniej wydawał Porębie, patrzącemu z góry jak wysłannik prawa sumiennie i powoli wypisuje cyfry, - sumę zasadniczą, przy niej procenta, procenta od procentów, kara za opóźnienie, koszta manipulacyjne, koszta egzekucyjne, jednorazowy podatek dziesięcioprocentowy. Wypisał, zesumował. Wymienił cyfrę trzykroć wyższą od tego, czego się Poręba obawiał, i wyciągnął rękę oczekująco*.



---
* Zofia Kossak-Szczucka, "Dzień dzisiejszy. Powiastka współczesna", nakładem Krakowskiej Spółki Wydawniczej, 1931, s. 101-103.


[pisownia i interpunkcja oryginalna]