Książka Ireny Bronner nie jest wyłącznie wspomnieniem Holokaustu. Autorka opowiada o życiu przedwojennego Krakowa, o swoich fascynacjach literackich, o przyjaźniach, przywołuje także historie członków rodziny i znajomych, których powojenne losy zaprowadziły w różne części świata.

Wbrew okrutnym doświadczeniom koncentruje uwagą głównie na życzliwych ludziach, których w życiu spotkała:
(...) jestem zagorzałą przeciwniczką wszelkiego generalizowania cech ludzkich, przypisanych tym czy innym narodowościom. Byli dobrzy i źli Żydzi, byli dobrzy i źli Polacy, Ukraińcy, a nawet Niemcy byli dobrzy i źli. Tylko że w tych strasznych czasach przeważało zło.

Irena Bronner wychowała się w przedwojennym Krakowie, w spolonizowanej rodzinie żydowskiej. Epokę zagłady przetrwała w getcie i w trzech obozach. Po wojnie przeniosła się do Wałbrzycha i Wrocławia, skąd w 1957 roku wyjechała do Izraela. Mieszka tam do dziś.

[Wydawnictwo Literackie]