Kolejny ostatnio przeze mnie przeczytany zbiór opowiadań. Opowiadań dziwnych, dość odległych kulturowo, niepokojących. To moja druga książka Amosa Oza, po esejach z "Czarownika swojego plemienia". Myślę, że nie ostatnia, chociaż nie czyta się tego bardzo łatwo i choć nie jestem do końca przekonana co właściwie myślę.

Izrael z tych opowiadań to kraina nieprzyjazna, sucha, wietrzna. To kraina szakali i koczowników, pełna piasku i skał. Ale równocześnie jest to dla bohaterów ojczyzna, którą z trudem budowali i o którą walczyli, kraj umiłowany mimo wszystko, kraj, który nasiąkł ich potem i determinacją.

Oz przedstawia jakieś wydarzenia, ale są one tylko tłem dla emocji, uczuć, przemyśleń. Początkowo przeszkadzało mi to swoiste niedokończenia, fakt, że opowiadanie kończyło się jakby bez puenty, że czytelnik nie bardzo wiedział o co chodziło. Co ciekawsze, niektóre opowiadania nawet się nie zaczynają, jeśli mogę to tak ująć - jeżeli czekamy na wydarzenia, akcję - zawiedziemy się. W końcu przywykłam do takiego sposobu pisania, przestałam zastanawiać się o co właściwie chodzi, zasmakowałam w specyficznym sposobie przedstawiania postaci, przywoływania wspomnień, narracji.

Bohaterowie Oza zwykle nie są szczęśliwi - bywają smutni, tragiczni, żałośni... Przeżywają swoje rozterki, żyją życiem przegranym, podejmują rozpaczliwe próbyprzemiany albo wręcz przeciwnie - pogrążają się w marazmie i letargu. Żyją na pustyni w kibucach zbudowanych ich własnymi rekami, stworzonych od podstaw. Dzielą się wszytskim - posiłkami, mieszkaniem, pracą, życiem. Pomagają sobie, ale wymagają też lojalności. Kibuc nie jest czymś co do mnie osobiście przemawia, ale muszę przyznać, że może intrygować.

Niektórzy wybierają inne życie, porzucają rodziny, pewnego dnia znikają. Idą na wojnę i umierają. Odsuwają się od społeczeństwa i żyją we własnym, zgorzkniałym, koszmarnym świecie. Pragną za wszelką cenę pokazać, że są niezwykli.

A w tle wciąż rozlega się przejmujące wycie szakali.