Clay jest redaktorem w jednym z amerykańskich wydawnictw. Pewnego dnia w swoim kalendarzu widzi notkę, że jest umówiony na spotkanie z tajemniczym L. Nie pamięta, by to zapisywał. Postanawia zignorować spotkanie. Gdy siedzi w swojej ulubionej knajpce, w pewnym momencie podchodzi do niego jakiś nieznajomy mężczyzna i twierdzi, że byli umówieni. Clay zaprzecza. Jednak ów nieznajomy nie daje się łatwo spławić. W toku rozmowy wyjawia, że jest diabłem o imieniu Lucian i opowie pewną historię, a Clay ją opublikuje. Ma to być historia o upadku jego oraz jego pobratymców. Targany różnymi uczuciami redaktor decyduje się w końcu jej wysłuchać. W pewnym momencie Clay słyszy z ust diabła, że ta opowieść ma z nim wiele wspólnego i to zdanie sprawia, że Clay coraz bardziej się wciąga i coraz więcej czasu poświęca tym niezwykłym spotkaniom.

Tosca Lee nie pisze skomplikowanym językiem teologów, ale takim, który trafi do przeciętnego czytelnika i zmusi go, aby chwilę zastanowił się nad słowami Luciana. Właściwie stylowi książki nie mam nic do zarzucenia, zdania pojedyncze lub złożone, ale nie złożone wielokrotnie, co niekiedy doprowadza czytelnika do szału. Wyrazista puenta tej historii, którą odczyta każdy niezależnie od stopnia wciągnięcia się w fabułę: diabeł zawsze pozostanie diabłem, nieważne, z czym do nas przychodzi. Zresztą pojawienie się diabła w naszym życiu nigdy nie wróży niczego dobrego, prawda?